Grammatik: Stracone dzieciaki

To pokolenie, które poznało oba systemya jednemu z nich Bóg pozwolił mówić ze scenyzaklęty w mieście krzyk o tym jak żyjemypiszemy, cierpimy, śmiejemy się i starzejemyz blizną na sercu z oddechem blokówgdzie masz szacunek jak dostrzegą prawdę w twoim oku (ta)sukces kredytów lat siedemdziesiątychto bezwzględność lat dziewięćdziesiątych, skumajstres tej cudownej dwójki, która dała mi życieduma tej dwójki, gdy patrzy ma moje życiea ja patrzę jak rosną dzieciaki ze slajdówbyło różnie, ale zakręty nie poszły na próżnenauczeni, że nie wszystko się opłacato pokolenie JP II tak różne, dług spłacatak różnie życie pozbawiło nas strachudorastamy, pokolenie straconych dzieciakówPozostawieni na rozdrożu mieliśmy jedną opcjęstracone dzieciaki wybrały wolność i oddechdo dziś żyjemy według własnych regułpielęgnujemy wartości znane wszystkim od wiekówOd kiedy runął mur i zatarła się granicatak wielu z nas naprawdę poznało smak życiaPokolenie, które uznano za straceńcówI do dziś samo musi walczyć o człowieczeństwosystem wartości wyssany z mlekiem matkiUpadł pod ciężarem świata, który był zbyt brutalnyW jednej chwili dostaliśmy prawie wszystkosztuczna dojrzałość kontra cudowne dzieciństwostrach w oczach tych, którzy dali nam życieobawa o to jak my sami pokierujemy tym życiemTrudno było się odnaleźć, uwolnić od presjiPrzetrwaliśmy, za tamte czasy jesteśmy wdzięczniDziś dorastamy, pokolenie pontyfikatuNiesiemy bagaż pełen życiowych kantówI choć w sercu Bóg, który mówi o tamtych latachjesteśmy świadkiem przemian, nas system nie złamałPozostawieni na rozdrożu mieliśmy jedną opcjęstracone dzieciaki wybrały wolność i oddechdo dziś żyjemy według własnych regułpielęgnujemy wartości znane wszystkim od wiekówWiesz, rozumiemy pewien kod, pewien systemwartości, język, styl, gust, gesty, krok (tak)wielu w świecie pozdrowienia z Dublinabez narzekań, tak już jest, czasem trzeba tak wybraćby wygrać, dumne twarze bez względu na sytuacjęmamy swój los w ręku, gniew w serculoża szyderców, wielu było takich głupichprzebierańców próbujących coś nam narzucićwielu dało się stłamsić i odpuściłoo marzenia zawsze trzeba walczyć jak o miłośćodbicia w lustrze twarzy tych, którzy w nas żyjąstracone dzieciaki, my kontra BabilonJesteśmy elitą nie tłumem, w sercach nosimy dumęgodność i odwaga w nas, choć czasy trudnenaznaczeni, kiedyś mądrzejsi, idziemy daleji bierzemy los w ręce, chcemy szczęśliwie się zestarzeć